HOKITIKA | Kia ora is de informele begroeting van de Maori, maar wordt door iedereen en overal gebruikt hier in NZ.

Het is tijd om het ‘ruige Westen’ te verkennen: ‘there’s nothing like it’, zeggen ze. Het wordt een lange rit vandaag.

Onze tussenstop maken we bewust in Punakaiki, bekend om zijn ‘pannekoekenrotsen’. Wanneer het hoogtij is, spuit het wilde zeewater omhoog tussen de gaten van de rotsen. Heel spectaculair!
Naar’t schijnt toch, want wij zijn er op het verkeerde tijdstip. 😉 Maar de Pancake Rocks stellen ons niet teleur hoor, Een mens zou spontaan goesting krijgen in een pannenkoek. En als bij toeval verkopen ze die op de parking zeg!

We rijden nog wat zuidelijker en houden halt in Hokitika; een kustplaatsje dat voor ons een beetje een Amerikaanse feel heeft met zijn brede lanen in residentiële wijken. Hoewel dat een observatie is zonder veel feitelijke waarde, want geen van ons beiden is ooit al Amerika rondgereisd. 🙂
Bart vertoefde eens enkele dagen in Atlanta en ik in The Big Apple. En daarmee is alles gezegd over onze US-avonturen.

In Hokitika zijn we wél op het juiste tijdstip: ze houden net hun Driftwood and Sandsculpture Festival. Dat levert zowel fijne als mottige creaties op die op het strand te aanschouwen zijn.

Een must-see is de Hokitika Gorge, waar het turquoise water getrukeerd lijkt te zijn. De gletsjer verderop werkt als een schuurpapier op de rotsen en de minuscule deeltjes die daarbij los komen, vermengen zich met het water. De kleuren met korte golflengte (zijnde paars, blauw, indigo) worden weerkaatst. Dat resulteert in de prachtige kleur en in vele toeristen. Wij gaan daarom enkele kilometers hoger, waar er weinig levende zielen te bespeuren zijn. Althans geen mensen.
Bart doet alles uit, behalve het licht, en neemt een frisse duik. Brrr, gletsjerwater. Ik denk dat u begrijpt waarom hij me verboden heeft om van deze actie foto’s te delen. 🙂