Om tot in Bream Bay te geraken, moeten we via Auckland rijden. Dit is de allereerste keer dat we echt met file te maken krijgen. Er zijn zelfs tolwegen in de omgeving van de stad. Dat hadden we niet verwacht hier in NZ!
Eens we in de buurt van onze bestemming komen, ergens tussen Ruakaka en One Tree Point, is de drukte helemaal geweken.
Op het strand van Ruakaka zijn we zelfs helemaal alleen!
Hoe heerlijk is het om met dit prachtige weer ons te installeren op een wit strand exclusief voor ons? We realiseren ons dat dit eigenlijk de eerste keer is tijdens heel onze reis dat we de zonneklopper in ons naar boven laten komen.
En het bevalt!
We logeren bij een koppel waarvan de vrouw kleurenconsulente is, in de spirituele betekenis dan. Niet fashion-gerelateerd. 🙂
Voor ons bed staan zeker meer dan 100 flesjes uitgestald met vrolijke, kleurrijke vloeistoffen erin. Wanneer ik informeer naar de betekenis van de verschillende kleuren gaat ze er niet al te diep op in. Ze zegt dat “de kleuren die we nodig hebben hun werk wel zullen doen wanneer we slapen”. Euh…ja.
Ik slaap erg onrustig omdat ik me zorgen maak over de paperassen van mijn herziene woonkrediet die misschien niet helemaal in orde zijn en omdat ik nog steeds geen idee heb wat ik carrièregewijs wil gaan doen wanneer we weer in België zijn. Ik weet natuurlijk ook wel dat ik de antwoorden hier niet zal vinden; dat zou een beetje naïef zijn, maar ik blijf het moeilijk vinden om concreet te definiëren waar ik blij van wordt.
Ik wil met volle goesting er terug invliegen, maar wat geeft me die volle goesting?
Gelukkig is m’n Bartje in de buurt om me eraan te herinneren dat het niet zo erg is om het niet te weten en dat ik nog tijd heb om er verder over na te denken. Dat hebben de kleurrijke vloeistofjes me niet verteld. Daar ben ik misschien net niet zweverig genoeg voor, en dan missen ze hun effect natuurlijk. 😉
***
Een korte rit brengt ons naar de Waipu Caves. We nemen onze zaklampen mee om de grot te verkennen én om gloeiwormen te spotten. We waden eventjes door het water en ja hoor, daar zijn ze dan: duizenden lichtpuntjes die nog het meest weg hebben van een kruising tussen een majestueuze sterrenhemel en minuscule groene kerstverlichting.
Jammer dat we in de donkere grot geen al te mooie foto’s kunnen maken van de gloeiwormen, dat overigens geen wormen zijn, maar larven van een bepaalde vlieg.
Er is ook een mooie wandeling die start aan de grot. “Zullen we die wandeling maken? Ze is maar een paar kilometer?” En dan wij syncroon: “Neh…’t is zo warm…”
Ik heb de indruk dat we even allebei genoeg hebben van al dat gewandel / ge-hike / ge-tramp. We zijn even voldaan wat dat betreft, lijkt het.
Sinds we hier in Bream Bay zijn, is het tempo er precies een beetje uit. Maar hey, dat werd misschien wel eens tijd.
We maken enkel nog een heeeele korte wandeling om de Whangarei Falls in hun volle ornaat te aanschouwen. Watervallen…daar hebben we toch ook een zwak voor.
No Comments