RAROTONGA | Op 7 maart vertrokken we vanuit Auckland naar Rarotonga om er op 6 maart te arriveren. Het voelt vreemd om twee keer overnachtingen te boeken voor 6 en 7 maart. “We zijn toch wel juist met die data hè?” Triple checken is de boodschap.

Rarotonga, Raro voor de ingewijden, is het ‘hoofdeiland’ van ‘The Cooks’. The Cooks (<20 000 inwoners) bestaan uit 15 eilandjes verspreid over een serieus oppervlak. Rarotonga ben in je minder dan twee uur rond op de scooter.
Het is niet zo dat je per boot wat kan ‘island-hoppen’ of je moet wel héél veel tijd hebben.
Als je meerdere eilanden wil bezoeken binnen een redelijke tijdspanne, moet je vluchtjes boeken. Die zijn vrij prijzig en zo komt het dat sommige eilandbewoners hun kleine verafgelegen eiland nog nooit zijn afgeweest. We beseffen in wat voor een kleine wereld sommige mensen leven. Dat wakkert dan uiteraard mijn vermoeden van inteelt aan…

De jongere generaties gaan wel vaak studeren in NZ of Australië. Velen keren, buiten voor familiebezoek, niet terug. De Maori vanuit NZ zijn afkomstig van de Cook Islands. ‘The Islanders’ zijn dan weer oorspronkelijk Polynesieërs. De eerste bewoonde eilanden zouden de Markiezen geweest zijn. Die jongens hebben destijds wat afgeroeid in hun kano’s! Die eilandengroepen liggen duizenden kilometers uit elkaar!

We komen pas laat aan in ons huisje aan het strand op Raro, dus we horen de oceaan wel, maar we zien haar niet. We worden al meteen verwelkomd door enkele kakkerlakken van formaat. Ze neigen toch wel naar de tien centimeter, voelsprieten niet meegerekend. Jakkes, als er iets is waarvan ik niet moet hebben, zijn het wel kakkerlakken. Na een kort histerisch intermezzo van mezelf, werkt Bart ze handig de toiletpot in. Ik slaap toch niet helemaal gerust.

‘s Ochtends worden we verwend met een fantastisch oceaanzicht. We vullen onze dagen met ongegeneerde luiheid. Wij vinden dat geen schande na bijna twee maanden NZ actief rondgetrokken te hebben. Het kan ook bijna niet anders met deze hitte. Die is van de categorie waarvan je je na het douchen afvraagt of je je al wel of niet hebt afgedroogd. Een mens begint zo wel eens aan zichzelf te twijfelen.

We moeten ook nog even wennen aan het feit dat we alles, maar dan ook alles dat een beetje op voedsel lijkt, in de koelkast moeten zetten. Eén dag na het openen van een doos cornflakes kunnen we deze weggooien, want ze zit vol met beesten. De diepvriezer wordt onze vuilbak, om een invasie van insecten en ongedierte te vermijden die op etensresten afkomen.

Eén van de avonden schrijven we ons in voor het Progressive Dinner. Een busje pikt ons op om bij lokale mensen te gaan eten. Er zijn drie gangen en elke gang mogen we bij een andere familie nuttigen. Deze madammen kunnen koken! Ik eet dingen waarvan ik de naam niet meer weet. Behalve de pow-pow salad. Dat wordt m’n absolute Cook-favoriet.