MAUPITI | Na rijp beraad en verhalen van andere reizigers hebben we besloten om NIET naar Bora Bora te gaan. We hebben ons laten vertellen dat Bora Bora tegenwoordig eerder ‘Boring Boring’ is, over-hyped en over-priced.  In plaats daarvan gaan gaan we naar het kleine Maupiti. Er zijn geen hotels en al helemaal geen resorts. Overnachten kan er enkel in kleine pensions bij mensen thuis. Aangezien er slechts één restaurant is op het eiland, voorzien de pensions ook avondeten. Dat avondeten bestaat logischerwijs uit dagverse vis. Ze weten niet zo goed wat ze aan moeten met een vegetariër, dus ik eet vooral rijst, ei, kool en papaya.

De gastheer en de Frans-Polynesische familie die ook in het pension logeert, hebben nogal wat moeite met het uitspreken van onze namen. Andersom geldt dat ook, maar wij worden tijdens ons Maupiti-verblijf omgedoopt tot Hélène et Albert.

In feite is er niet heel veel te doen op Maupiti. Als je niet verblijft op één van de motu, zoals wij, dan is er maar één strandje waar je naartoe kan. We gaan erheen met de fiets of per kayak.

Op een dag neemt Gaby, de man van ons pension, ons mee mee op een boottochtje. Op een bepaald moment roept hij: “Het water in! Snel! Maar niet springen! Er zijn manta roggen!” Wij zien helemaal niks van op die boot. Wij denken even dat die ouwe een fopje met ons uithaalt, want die beesten worden tot 7 à 9 meter breed. Je zou zeggen dat je daar niet kan naast kijken.

Enfin, we gaan dan maar voorzichtig het water in en volgen de aanwijzingen van Gaby door te zwemmen in de richtingen dat hij aan het wijzen is. En ja hoor, daar duiken ze gracieus op onder ons. Een koppel gigantische manta-roggen. En we kunnen ze van zo dichtbij bewonderen dat ik het in het begin een beetje eng vind om tussen zulke grote beesten te zwemmen. Maar wat een spektakel. Jammer dat ie ons na een tijdje terug aan boord roept. We gaan echter nog naar de ‘Jardin de Corail’ wat met zijn prachtige koralen en excentrieke visjes bijna evenveel indruk maakt.