PLITVICE | Als je tripofobie* zou definiëren als ‘de angst die optreedt bij het ontbreken van enig vooruitzicht op een nieuwe reisbestemming’, dan zou je kunnen zeggen dat ik er de afgelopen maanden danig aan leed.

In augustus pakte ik m’n tripofobie aan: ik boekte ticketjes naar Kroatië, en – hoewel we voor de eigenlijke trip nog dienden te wachten tot in september – werd daarmee een complete impasse afgewend.  Pragmatisme is mijn vriend. 🙂

Helaas waren er geen interessantere opties dan een Ryanairtje boeken. De verantwoordelijkheid van het reserveren van een huurauto via hetzelfde flut-bedrijf neem ik dan ook volledig op mij. Wanneer we de auto afhalen kost die uiteindelijk vier keer de prijs dan hetgeen we al aan Ryanair betaalden. Heb ik alle kleine lettertjes van het contract gelezen? Nee, natuurlijk niet. Als we ALLE kleine lettertjes zouden lezen van de apps die we downloaden en policies van alle websites die we bezoeken en dingen die we online kopen en reserveren, dan kunnen we de rest van onze dagen vullen met het lezen van T&C’s zonder dat we van de eigenlijke diensten kunnen genieten. Dat zijn dus de truuken… die mij schuldig maken aan nonchalance.

De Kroatische wegen (die wij berijden tenminste) zijn meestal in een betere staat dan de Belgische. Dat is dus al een meevaller. Omdat Bart tijdens onze doortocht door Nieuw-Zeeland chauffeur van dienst was en hij daar niet geheel onterecht een ‘serieus zaagske over gespannen heeft’, rijd ik meestal tijdens ons tripje door Kroatië.

Onze eerste nachten verblijven we in de nabijheid van het Nationaal Park Plitvicemeren. Het park staat al sinds 1979 op de UNESCO Werelderfgoedlijst en sinds de marketingmachines op volle toeren draaien (talloze promo-filmpjes gingen viraal), is het na de stad Dubrovnik de grootste trekpleister van Kroatië geworden. Wij begrijpen goed waarom; de promo-filmpjes hebben niet gelogen. Hoewel wij al héél véél watervallen gezien hebben op onze reizen, zijn we – gelukkig – nog steeds ‘imponeerbaar’. De drukte doet misschien wat afbreuk aan de magie, maar wij zijn in elk geval blij dat we hier buiten het hoogseizoen zijn. Volgens de uitbaatster van ons pension ben je tijdens juli of augustus al twee uur kwijt gewoon nog maar om je entree ticketje te kopen! Wij kiezen om de op één na grootste tour te wandelen (-+ 12 km). Genieten onder de Kroatische zon!

In de omgeving van het Nationale Park bezoeken we ook het traditionele dorpje Rastoke. De huisjes zijn gebouwd op turfsteenplateautjes tussen een netwerk van kleine meertjes en watervalletjes. Het water is bijlange niet zo blauw als de meren van Plitvice, maar Rastoke is door zijn kleinschalige gezelligheid zeker een bezoekje waard!

*Voor de smart-asses onder u: ja, tripofobie betekent iets heel anders (angst voor objecten met kleine gaatjes), maar ik vond de term beter geschikt voor mijn eigen aandoening. 🙂