ENGLAND #SWCP (UK) | The South West Coast Path of ‘Het Zoutpad’ is met haar +1000 km de langste van trail van het Verenigd Koningkrijk. Dat is veel voor in 1 keer 🙂 Dus we starten met etappe 1: net geen 100 mijl (160 km) van Minehead naar Westward Ho! in 7 wandeldagen.

  • Pre-wandeldag naar Dunster Castle | 14 km
    Verblijf: The Beach Hotel
  • Wandeldag 1: van Minehead naar Porlock Weir | 17 km
    Verblijf: The Porlock Weir Hotel ❤❤
  • Wandeldag 2: van Porlock Weir naar Lynmouth | 21 km
    Verblijf: North Cliff Hotel
  • Wandeldag 3: van Lynmouth naar Combe Martin | 22,5 km
    Verblijf: Acorn Guest House
  • Wandeldag 4: van Combe Martin naar Woolacombe | 23,5 km
    Verblijf: The Woolacomb Bay Hotel ❤❤
  • Wandeldag 5: van Woolacombe naar Braunton | 26 km
    Verblijf: North Cottage
  • Wandeldag 6: van Braunton to Instow | 21 km
    Verblijf: Commodore Hotel ❤
  • Wandeldag 7: van Instow naar Westward Ho! | 18 km
    Verblijf: Waterfront Inn ❤

Vieren van herwonnen mobiliteit

Ja, ik las het boek ‘Het Zoutpad’ en ik moest er ook aan geloven. Het waar gebeurde verhaal van Raynor Winn en haar man die alles kwijtraakten, pende ze neer. Toen ze dakloos werden, waren ze echt radeloos en zagen ze even geen andere uitweg dan hun weinige bezittingen in een rugzak te proppen en te wandelen. Ze begonnen aan de langste hike van de UK; the South West Coast Path.
Hoewel dat romantischer klinkt dan het in de realiteit was – want budget was er niet – bleek dat toch een helende bezigheid. Haar schrijfsels en hun verhaal werd een bestseller. En hoewel het geen groot literair werk betreft, bij mij wakkerde er ook een vuurtje aan. Ik had tijdens de pandemie en na mijn enkeloperatie te lang en te veel binnen gezeten. Ik was blij dat ik weer kon wandelen en die herwonnen mobiliteit wilde ik optimaal benutten. TO THE OUTDOORS!

Bart wordt niet zo wild van alléén maar wandelen, maar mijn vriendin Domi wel. Alleen is ons Domi niet zo’n fervente reiziger, dus of ze het ziet zitten om samen met mij naar England te reizen en daar bovenop mijn verwacht gezaag van kleine pijntjes en kilometermoeheid aan te horen?? Want ik zal onderweg ongetwijfeld afzien en haar motivatie nodig hebben.

En andersom: kan deze chaoot 2 weken dealen met de kleine neurotische en smetvrees-achtige gewoontes van een uber-gestructureerde Domi die niet zo van onverwachte wendingen houdt? Kan ik het tempo van mijn fitte gedisciplineerde vriendin bijhouden? We’re about to find out!

Via Macs Adventure regelen wij een iets relaxtere manier om aan Het Zoutpad te beginnen: wij komen elke avond bij een andere B&B of hotelletje aan. Beter nog: ze bezorgen onze bagage elke dag op de volgende locatie, zodat wij niet alles op onze rug moet meezeulen. Enkel een dagrugzak tijdens de tocht vinden we meer dan genoeg. We moeten er niet onnozel over doen: ik was nooit een tent-mens en zal het allicht ook niet worden. We pakken het dus net iets luxueuzer aan dan zij die ons inspireerden.

Getting there

We staan op tijd paraat in Brussel-Zuid voor onze Eurostar. Vertraging, niet zo leuk. Maar Domi vindt het zéker niet leuk wanneer ze een lekkend blikje cola ontdekt in haar rugzakje en er is ook nog eens een vlek op haar broek gekomen. Dat is niet zo goed voor haar gemoed. De uitspraak “Dat moet mij weer overkomen”, zal vanaf nu voor mij een blijvende connotatie hebben met ‘het Cola-incident’.

De Eurostar brengt ons een uur later dan gepland tot in London, maar we hebben meer dan genoeg overstaptijd ingecalculeerd. Vervolgens nemen we de metro naar station Paddington. Daar hebben we nog rustig de tijd om een lunchke te scoren. Een klant in een Panos-achtige snackbar trakteert me zomaar uit het niets op een lunchke. Die had een goeie dag en wou dat blijkbaar delen. Mooi, toch?

De trein brengt ons naar Taunton en na een beetje zoeken vinden we een bus richting Minehead. Er is wat commotie onderweg wanneer een discussie ontstaat tussen een zwerver-achtig figuur en andere reizigers op de bus. We zijn dan ook opgelucht wanneer we na een lange reis direct ons hotelletje vinden. Minehead blijkt niet het meest charmante kustplaatsje te zijn. Het loopt hier precies vol met zulk soort zwerver-figuren, zo nu en dan vergezeld van een schurftige hond.

We hebben nog een dag ter plaatse voor we aan het officiële pad beginnen. Het is mijn verjaardag en het regent, maar ja, een mens moet er maar het beste van maken. Dat doen we door naar Dunster Castle te wandelen. De charme van Engeland is hier wél zichtbaar: mooie vertrekken in het kasteel en weelderige tuinen vol in bloei. We belanden ’s avonds nog in een leuke pub naast het water, waar een Duits koppel nieuwsgierig is naar onze reis. Het is een leuke babbel, en met mijn verjaardag als valabel excuus, nuttigen we misschien net iets te veel drankjes dan slim is om ’s anderendaags fris aan onze tocht te beginnen.

Naar Porlock Weir. Te zwaar bevonden.

De eerste etappe zou niet al te heftig moeten zijn. Volgens de MACS app, zo’n 14 kilometer. Na minder dan een 2-tal kilometer gaat het pad steil omhoog en we moeten onze wandelstokken al bovenhalen. We zullen ze niet meer wegstoppen. De uitzichten zorgen op dag 1 al wel voor verrukking: wat is het prachtig met die paarse bloemen op de flanken van de kliffen in combinatie met het blauwe water! Het is niet heel warm en de wind waait fel, maar om te wandelen is prima weer.

De route op de app komt niet helemaal overeen met de pijlen die we onderweg zien en dat zorgt voor een beetje verwarring. Ondertussen geleerd om altijd de pijlen onderweg te volgen. We leggen meer dan 17 km af voor we op onze bestemming komen. We zijn best uitgeput bij aankomst. De uitdrukking van ‘met 2 vingers in de neus’ is niet van toepassing. Dat maakt me lichtelijk ongerust over de zwaardere dagen die nog moeten komen.

Domi krijgt er nog een kleine paniekaanval bovenop wanneer duidelijk wordt dat ze een verkeerde koffer geleverd hebben. Waar zijn haar spullen dan? Ver kunnen ze niet zijn, want er zijn maar 2 hotelletjes in Porlock Weir. De oplossing is gelukkig maar a phone call away. Wanneer haar innerlijke rust, samen met haar koffer, is teruggekeerd, trakteren we onszelf op een goeie lager en een heet bad.
Polrock Weir is een plaatsje van niets, maar zoo schattig! We logeren er in een prachtig hotelletje.

De hervonden koffer komt samen met een bijbehorende boodschap op een briefje: de koffer is te zwaar. Het toegestane gewicht is 20kg, maar ik had ook al wel gemerkt dat Domi’s koffer genoeg bevat voor een wereldreis. Ik ben voornamelijk content dat ik niet diegene ben dat ermee moet zeulen. Ze vragen 70£ ter compensatie. Volgende keer misschien toch iets bescheidener inpakken.

To funiculare or not to funiculare in Lynmouth?

De tocht van Porlock Weir naar Lynmouth blijkt weer een parel te zijn. Het pad en de uitzichten zijn exact wat ik van het South West Coast Path verwacht. De buitenlucht is heerlijk en wij beginnen een beetje ons ritme te vinden. Domi voorop om een goed tempo aan te geven. Dat trekt me mee. Je kan Lynmouth al van ver spotten. Dat is dus een beetje bedriegelijk, want je denkt dat je vlakbij bent, maar dat dat valt nog vies tegen! Het is een super charmant plaatsje, maar veel tijd om het te verkennen hebben we niet. Ons hotel is bovenop een klif gelegen en er zijn 2 opties: je kan er nog een extra wandelingetje (naar boven!) aan breien om er te komen OF je kan voor de Cliff Railway kiezen. Ik kies na 21 km wandelen voor optie 2. We hebben de laatste funiculare rit van de dag naar boven, fiew!

Confronterende derde hike naar Combe Martin

Een veel belovende start vandaag, want – OK, ik val precies al wat in herhaling – deze route is prachtig en wij zijn klaar voor een vliegende start! Domi gaat nogal een gang. Al hijgend herinner ik haar eraan dat we nog meer dan 20 km moeten. Het is één van de mooiste routes, maar zwaar. Lang en veel hoogtemeters. En voor de eerste keer een flinke regenvlaag die met straffe wind gepaard gaat. Uiteraard op het moment wanneer wij ons hoog en onbeschut op een klif bevinden. Regenjassen bovenhalen. De rest is niet echt waterproof, dus nat tot op ons onderbroek. We ontmoeten een Duits en Zwitsers koppel die onderweg ongevraagd gezelschap hebben gekregen van teken. Nurse Domi gaat de strijd aan met de teken en dat levert haar veel dankbaarheid op. We zullen hen de komende wandeldagen nog veel tegenkomen. Ze doen dezelfde wandelroute. Pijntjes beginnen op te spelen en wij zijn héél blij en ook een beetje fier wanneer we onze guesthouse bereiken. Wanneer er andere gasten in het guesthouse vragen hoe we eraan toe zijn na 3 dagen South West Coast Path kan ik alleen maar zeggen “I feel like I was ran over by a truck”.

Sleeping like a baby. Ook in Woolacombe.

De tocht naar Woolacombe brengt ons dichter bij de bewoonde wereld, maar het is toch ook wonderschoon. Heavy dat wel. De laatste kilometers wordt er een beetje gemopperd (sorry Domi!). Het levert ons een interessante discussie over het verschil tussen pessimisme en realisme. Maar dat kunnen we gemakkelijk parkeren, want vandaag worden wij rijkelijk beloond. We logeren in een stijlvol upscale hotel en dat voor 2 nachten, want morgen hebben we een rustdag ingepland. Naar goede gewoonte eindigen we onze wandeldag met een welverdiende lager.

Het valt op dat wij hier geen moeite hebben om de slaap te vatten en dat terwijl Domi toch écht een moeilijke slaper is en ik daarenboven nog wel eens een snurkje durf te produceren. Zelf krijg ik meestal zelfs geen bladzijde gelezen in bed.

Domi is in de weer met het oplappen van mijn voeten, kuiten en blaren. Ik neem Domi’s verzorging dankbaar aan. Het is niet de eerste of laatste keer deze vakantie.

Tijdens onze rustdag vlei ik me aan het mooie zwembad, maar echt zonnebaden zit er precies toch niet in. Die bikini blijkt wat overmoedig. De temperatuur voelt toch héél anders wanneer je wandelt. Toch profiteren we ten volle van ons rustdagje.

Golfbal-incident op weg naar Braunton

De hike van vandaag begint prachtig. De omgeving is fantastisch en we lopen ook nog eens langs geweldige mooie zandstranden en coole surfspots. Het tweede deel is een stuk saaier. We ruilen de mooie kliffen en stranden in voor een wandelpad over een militaire zone en een golfterrein. In de verte zie je hier en daar groepjes golfers. In een oogwenk en vanuit mijn ooghoek zie ik Domi ineens iets oprapen en ze is kei-opgetogen dat ze een golfbal gevonden heeft. Mooi souvenir, denkt ze. De golfspelers lijken daar anders over te denken. Hun spel is verstoord en we gooien de bal terug tussen het duinengras en versnellen een beetje gegeneerd onze pas. Hahaha, om dat impulsieve momentje zullen we nog lang lachen.

From Brussels to Belgium

Pfffff, de wandeling vandaag is pretty boring. Het grootse deel is een soort jaagpad en dat kan je hier aan de Dijle ook vinden. 😉
Enkel het allerlaatste stukje stuurt ons door een mooi duinengebied, wat ons hoopvol maakt. Daar komen we nog Engelsen tegen die vaak niet vies zijn van een praatje. En wij ook niet. Ze vragen naar onze tocht, waar we vandaan komen en op welke manier we van de UK naar huis reizen. Het is ons niet helemaal duidelijk of ‘Belgium’ een belletje doet rinkelen.

“It takes a while to go home. We first have to catch the bus and later some trains to get to London. But once we’re in London it’s quite easy. It only takes 2 hours on the Eurostar train to get to Brussels.”
“Oh really? And how do you go from Brussels to Belgium then?”
“Well, the same way you go from London to the UK.”

Neen. Het belletje is in geen lichtjaren te bespeuren. Andermaal een bewijs dat het Verenigd Koningkrijk en eiland is.

Dat goedkoop geen goede koop is, mag ik ook ondervinden. Een advies in dit verband: de Kruidvat blarenpleisters (of consoorten) kost je een fractie van de prijs ten opzichte van Compeed… maar het is geen slimme besparing. Ze krullen op, blijven niet op hun plaats en het resultaat is dat je je blaren, wondjes of irritaties groter worden. Onze Compeed is opgebruikt, maar het gezellige Instow heeft geen drogisterij of apotheek en dus hebben we een probleem. De general manager van het hotel is zo vriendelijk om met ons naar een apotheek te rijden in een naburig dorp. Dat is nog eens service. Eeuwige dankbaarheid valt hem te beurt!

Final strechtch – naar Westward Ho!

Het zonnetje is veelbelovend op onze laatste wandeldag. We proeven ‘de finish’ en we komen in de namiddag aan bij onze laatste ‘inn’ van deze vakantie. Op het eerste gezicht een leuk plaatsje. De zon schijnt en we hebben een dubbel gevoel, want we hebben de eerste 160 kilometer met succes hebben gehaald, maar ook een beetje droevig dat het het einde van onze vakantie betekent. We zijn een beetje fier op onszelf, maar ook blij dat we zo genoten hebben van deze buitenlucht, de geweldige omgeving, de beweging, de vriendschap, de korte, maar fijne ontmoetingen. Wat heeft dit ons deugd gedaan. Een vakantie waarin je helemaal niets moet, buiten wandelen. En wandelen.

Om op ons ‘effen’ te komen, blijven we nog één extra dagje aan dit kustplaatsje. Mijn plan is om helemaal te relaxen met een boekje op het strand, maar het weer is ons op deze dag werkelijk niet goed gezind: bewolkt, regen, koud. Jammer natuurlijk, maar het maakt onze nakende terugkeer naar het thuisfront net iets minder droevig.

Onaf avontuur

We hebben nu geproefd van het mooie landelijke Engeland, maar het South West Coast Path hebben we lang nog niet gelopen. Nog een slordige 850 kilometer te gaan. Nog 850 kilometer afzien én genieten. Ja, die twee gaan sms samen. Deel 2 in 2025.